Micronetwerken en de Toekomst van Energie

Al een aantal generaties nemen we elektrische verlichting, airconditioning, stopcontacten en dergelijke voor lief. Het is dan ook makkelijk om te vergeten dat er nog meer dan 1,5 miljard mensen op deze planeet zijn, zo’n 1 op 5 dus, die nog zonder elektriciteit leven.

Het is een enorme uitdaging om deze groep van de bevolking op aarde, de 20^ste eeuw in te sturen, en dan hebben we het niet eens over de 21^ste eeuw. Eén van de grootste hindernissen die we tegenkomen op dit gebied zijn de kosten van het aansluiten van de afgelegen gebieden, waar de meeste van degenen zonder elektriciteit blijken te wonen, aan de centrale elektriciteitsnetwerken. Het creëren van een betrouwbaar, landelijk elektriciteitsnetwerk is een ware technische uitdaging, zelfs in sommige van de rijkste landen ter wereld, en het is momenteel buiten het bereik van veel nog ontwikkelende naties.

Maar in plaats van iedereen aan te sluiten op een groot elektriciteitsnetwerk, is het misschien de moeite waard om kleine netwerken op te zetten, die elk bediend worden door een lokale bron van – idealiter - duurzame energie?

Dat idee schiet over de hele wereld wortel, en in ontwikkelingslanden waar prototypen "zonne-energie elektriciteitsnetwerken" worden ontwikkeld. Eén van deze netwerken levert voldoende elektriciteit voor de 200 mensen die in het kleine dorpje Tanjung Batu Laut leven, welke is gelegen op een afgelegen eiland voor de kust van Borneo. Dit netwerk werd ontwikkeld door Optimal Power Solutions uit Australië en het is een experiment dat nauwlettend wordt gadegeslagen door ontwikkelingdeskundigen van over de hele wereld.

Micronetwerken winnen ook aan populariteit in ontwikkelde landen. Ze worden soms gezien als een ideale bron van standby vermogen in het geval van natuurrampen, zoals de 2011 Fukushima aardbeving in Japan of de Amerikaanse oostkust die werd geterroriseerd door de orkaan Sandy in 2012. Het Sendai micronetwerk, gevestigd op de campus van de Tohoku Fukushi Universiteit in Japan, was gebouwd als een prototype in 2004, maar kreeg wereldwijde aandacht toen het elektriciteit bleef leveren aan de campus na de aardbeving in 2011 terwijl het hele gebied zonder stroom zat.

Voor instellingen zoals ziekenhuizen, die wat er ook gebeurd moeten blijven draaien, is noodstroom al lang beschikbaar in de vorm van standby dieselgeneratoren die aangaan in het geval van stroomuitval. Maar nu zijn veel van dit soort faciliteiten ermee bezig om andere backup systemen te ontwikkelen die een kleinere carbonvoetdruk achterlaten. Zo zal de nieuwe noodgenerator op het Stouffville regionaal ziekenhuis in Toronto worden gevoed door aardgas. Hoewel dit geen volwaardige micronetwerken zijn, profiteren ze wel van de technologische doorbraken die micronetwerken, zoals die in Tanjung Batu Laut,  mogelijk maken.